The input of Aleksander Mogilnicki (1875–1956) into the birth of resocialization pedagogy
More details
Hide details
1
Laboratory of the History of Education and Upbringing, Department of Humanistic Foundations of Pedagogy, Faculty of Pedagogy, University of Warsaw [Pracownia Historii Oświaty i Wychowania, Zakład Humanistycznych Podstaw Pedagogiki,
Wydział Pedagogiczny, Uniwersytet Warszawski], Mokotowska
16/20, 00-561 Warszawa, Poland
Submission date: 2021-11-02
Final revision date: 2021-11-28
Acceptance date: 2021-11-28
Publication date: 2022-03-31
Corresponding author
Janina Kamińska
Pracownia Historii Oświaty i Wychowania, Zakład Humanistycznych Podstaw Pedagogiki,
Wydział Pedagogiczny, Uniwersytet Warszawski, Mokotowska 16/20, 00-561
Warszawa, Polska
Wychowanie w Rodzinie 2022;26(1):259-267
KEYWORDS
ABSTRACT
Introduction. Pedagogy at the turn of the 19th century was preoccupied with the problem
of how to care for neglected, and even delinquent, children. Many groups, including psychologists,
doctors, sociologists, and lawyers, have voiced their opinions about how these
children should be resocialised. One of the lawyers dealing with the topic was Aleksander
Mogilnicki (1875-1956), who gave numerous presentations about possible care strategies
for young delinquents. He also co-founded the International Organization for the Protection
of Children (Association international pour la protection de l’enfance).
Aim. This publication shows Mogilnicki’s approach to childcare.
Materials and methods. The main texts analysed are his works: Dziecko i przestępstwo
[Child and Crime] (1916), and Dziecko wobec prawa [Child and the Law] (1921), in which
he showcased the contemporary legal situation and resocialization possibilities.
Results. Aleksander Mogilnicki is one of the pioneers of rehabilitation pedagogy. He
pointed out the role of the family in upbringing, as well as legal solutions and the tasks of
educators with regard to criminal children.
REFERENCES (14)
1.
Grochowski, L. (1990). Początki nauczania dzieci upośledzonych i zorganizowanej opieki nad moralnie zaniedbanymi. W: S. Mauersberg (red.), Dzieje szkolnictwa i pedagogiki specjalnej (ss. 7-74). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
2.
Krzemiński, Z. (1988). Adwokatura polska w latach 1918–1939. Palestra, 32(11-12), 57-75.
3.
Lipkowski, O. (1974). Pedagogika specjalna (zarys). Warszawa: Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej.
4.
Litak, S. (2004). Historia wychowania: Podręcznik akademicki, t. 1: Do Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Kraków: Wydawnictwo WAM.
5.
Mogilnicki, A. (1916). Dziecko i przestępstwo. Warszawa: Skład Główny w Księgarni E. Wende i sp. Mogilnicki, A. (1921). Dziecko wobec prawa. Rocznik Pedagogiczny, 1(2), 371-378.
6.
Mogilnicki, A. (2008). Wspomnienia spisane w Łodzi w latach 1949–1955. Warszawa: Wydawca Barbara Izdebska.
7.
Mogilnicki, A. (2016). Wspomnienia adwokata i sędziego. Warszawa: Wolters Kluwer.
8.
Mogilnicki, A. (1924). Związek międzynarodowy ochrony dzieci. Rocznik Pedagogiczny, 2(2), 269-275.
9.
Radlińska, H. (1924). Kształcenie i dokształcanie nauczycieli. Rocznik Pedagogiczny, 2(2), 287-293.
10.
Sempołowska, S. (1960). Pisma pedagogiczne i oświatowe. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.
11.
Szawłowski, R. (2009). Prezesi i wiceprezesi Najwyższej Izby Kontroli Państwa i Najwyższej Izby Kontroli okresu II Rzeczypospolitej. Kontrola Państwowa, 1/II(324), 24-74.
12.
Szczygielski, W. (1976). Mogilnicki Aleksander. W: Polski Słownik Biograficzny (t. 21, ss. 560-561). Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk.
13.
Szybiak, I. (1991). Z dziejów szkoły. W: K. Konarzewski (red.), Sztuka nauczania, t.2: Szkoła (ss. 9-51). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
14.
Wołoszyn, S. (2003). Kultura umysłowa i reformy szkolne w epoce oświecenia. W: Z. Kwieciński, B. Śliwerski (red.), Pedagogika: podręcznik akademicki (ss. 115-132). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.