Odmienność kulturowa jest czynnikiem istotnie stratyfikującym funkcjonowanie rodziny w obrębie jej samej, jak i poza nią, zwłaszcza w wymiarze społecznym. Owa odmienność generuje w konsekwencji specyficzny dla niej kulturowy system, konceptualizowany przez tzw. kulturowy kanon dziedziczony w ramach międzygeneracyjnej transmisji. Istotne są przy tym: zakres owego przekazu, kulturowy typ rodziny, przestrzenie doświadczania odmienności kulturowej oraz style radzenia sobie z odmiennością na stykach kultur, wyznaczane przez takie czynniki, jak historyczność i czas. Składają się one z kolei na wypracowanie strategii radzenia sobie z ową odmiennością, z tzw. kulturowym dualizmem, która jest pokoleniowo zróżnicowany, ewoluuje bowiem od kulturowego konsensusu ku międzykulturowej orientacji. U jej podstaw lokuje się przy tym specyficzna aksjologia pogranicza kulturowego. Strategię tę postrzegać można zatem jako kapitał społeczny, tak w odniesieniu do odmiennych kulturowo jednostek, jak i odmiennych kulturowo wspólnot, funkcjonujących w granicach wielokulturowego społeczeństwa.