W artykule poruszono kwestię porwań i uprowadzeń rodzicielskich jako zjawisk będących coraz częściej elementem współczesnej rzeczywistości i następstwem zachodzących w niej zmian. Dokonano rozróżnienia definicyjnego między porwaniem i uprowadzeniem rodzicielskim, a także wskazano wielorakie uwarunkowania wskazanego problemu. Skoncentrowano się na fakcie, że wspomniane zjawisko może być identyfikowane zarówno z kryzysem rodzicielstwa, jak i niedostatkiem dojrzałości czy świadomości pedagogicznej rodziców. Rodzi to pytania o możliwość zaradzenia ryzyku porwań/uprowadzeń na większą skalę. Cel: Celem artykułu jest przedstawienie porwań/uprowadzeń jako elementu kryzysu i wskazanie możliwych dróg udzielenia wsparcia. Metody: Przeanalizowano dostępne w procedurze polskiego i międzynarodowego prawa narzędzia pomocy, skoncentrowano się w głównej mierze na analizie teoretycznej potrzeb w zakresie poszerzenia wsparcia dla rodzin z opisywanym problemem. Fragmenty wypowiedzi rodziców, którzy znaleźli się w przedstawionej sytuacji, mają stanowić egzemplifikację opisywanego problemu. Rezultaty: Wskazano formy zarówno poradnictwa dla poszczególnych członków rodziny, jak i podejmowania w procedurze pomocowej zabiegów zmierzających do poprawienia komunikacji i usprawnienia opieki nad dzieckiem w sytuacji samotnego rodzicielstwa. Szczególną uwagę poświęcono mediacji w sytuacji uprowadzenia/porwania rodzicielskiego jako optymalnej formie pracy pomocowej poprawiającej komunikację i mającej duży potencjał profilaktyczny w zapobieganiu porwaniom/uprowadzeniom na przyszłość. Wnioski: Wnioski odwołują się do propozycji usprawnienia procedur pomocowych i zaradczych w opisywanym problemie