Proces socjalizacji jest postrzegany jako jeden z najbardziej stabilnych i fundamentalnych składników rozwoju osobowości. Jest blisko związany z wychowaniem i uznawany za jedną z najstarszych form zorganizowanej społecznej aktywności. Najbardziej pierwotnym środowiskiem, którego doświadcza dziecko, są relacje rodzinne. Wszystko, co obserwuje dziecko w rodzinie, jest znaczące. Oznacza to także relacje rodziców, ich złe nawyki czy możliwe nałogi, style rodzicielskie oraz zaspokajanie potrzeb dziecka. Wszystkie czynniki wspomniane powyżej mają wpływ na kształtowanie się moralności dziecka, jego osobowość i kształtuje jego postawy wobec siebie i innych. Od wczesnego dzieciństwa, bezpośrednio i pośrednio, dzieci zaczynają naśladować zachowanie, które widzą u rodziców i ludzi wokół, w końcu reprodukują dominujące wartości kulturowe oraz wzory zachowania, to jest: swoją socjalizację. Istota ludzka ma wymiar biologiczny oraz społeczny. Przy wybieraniu celów, treści, form i metod dowolnego działania pedagogicznego, ważne jest, aby rozważyć osobę jako jednostkę o wyjątkowych cechach, które zostały ukształtowane zgodnie z czynnikami społecznymi otaczającymi ją. Socjalizacja jest ważnym składnikiem życia każdego człowieka. Od pierwszego do ostatniego dnia socjalizacja determinuje wszystkie procesy, komunikację oraz adaptację społeczną. Niniejszy artykuł analizuje wpływ opieki pozarodzinnej na zdolność dziecka do socjalizacji. Analiza ta oparta jest na literaturze teoretycznej. Ważne jest zrozumienie, dlaczego dzieci, które dorastają w warunkach opieki pozarodzinnej, mają skłonność do wykazywania różnych zaburzeń. Po pierwsze: ponieważ pomaga to rozpoznać problem. Po drugie: ponieważ umożliwia to wyjaśnienie w teorii przyczyn trudności społecznych. I w końcu pomaga znaleźć najlepszy możliwy sposób wsparcia określonego dziecka oraz zachęcenie go do przejęcia właściwych modeli zachowania.