Depresja według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) jest coraz częściej występującą chorobą współczesnego człowieka. Według niektórych prognoz – przy obecnym wzroście zachorowań na depresję – już w 2020 roku może się ona stać drugą przyczyną zgonów wśród osób dorosłych. Narastająca skala problemu nie obejmuje tylko osób dorosłych, ale coraz częściej dotyka dzieci i młodzież. Brak precyzyjnych i jednoznacznych badań powoduje, iż w danych mówiących o depresji wśród dzieci i młodzieży istnieją spore rozbieżności. Szacuje się, iż wśród dzieci zachorowalność wynosi około 2%, natomiast wśród nastolatków od 8% do 20%. Procentowo nie wygląda to niepokojąco, ale, gdy się spojrzy na zagadnienie w liczbach – według danych GUS za 2014 rok – dzieci (w wieku od 0 do 12) to około 100 500, natomiast wśród młodzieży (13–18 lat) to około 1 345 000. Wobec takich liczb należy stwierdzić, iż nie jest to zjawisko marginalne. Celem niniejszego artykułu jest nakreślenie specyfiki zaburzeń depresyjnych wśród dzieci i młodzieży, poprzez podanie ogólnych cech depresji, ze szczególnym uwzględnieniem tych, które są charakterystyczne dla dzieci i nastolatków, co pozwoli stworzyć sylwetkę młodego człowieka dotkniętego takimi zaburzeniami. Ponadto autor będzie się starał ukazać podstawowe błędy – szczególnie otoczenia rodzinnego – w rozpoznawaniu oraz podejściu do osób cierpiących na depresję, a także nakreśli wizję konkretnych form wsparcia, które jest niezbędne w zmaganiach z depresją.