W powszechnym mniemaniu logopeda jest specjalistą od zaburzeń mowy, w tym artykulacji. Jednak do gabinetów często trafiają pacjenci z zaburzeniami głosu przed, w trakcie bądź już po leczeniu foniatrycznym. Główną motywacją jest poprawa jakości komunikacji w pracy bądź z najbliższym otoczeniem, a w efekcie również podniesienie jakości i komfortu życia. Wśród przyczyn zaburzeń głosu wymienia się obciążenia fizyczne, bez względu na wiek oraz psychospołeczne, które w szczególności dotykają osób dorosłych zawodowo posługujących się głosem. Nierzadko zaburzenia głosu diagnozuje się u dzieci już w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, młodzieży, studentów, jak również osób dojrzałych czy w wieku senioralnym. Zatem pacjentem z zaburzeniami głosu może być każdy członek rodziny. Celem całościowego leczenia zaburzeń głosu jest przywrócenie takiego stanu narządu głosu, który pozwoli realizować potrzeby socjalne, emocjonalne oraz zawodowe pacjenta. Cel ten zgodny jest ze standardami światowymi, które wyznacza definicja zdrowia, uwzględniająca także zmiany psychiczne i społeczne w życiu pacjenta, podniesienie jakości życia człowieka. Dlatego też w eliminowaniu zaburzeń głosu istotna jest świadomość dotycząca higieny głosu (m.in. dobra atmosfera w domu i w pracy, umiejętność radzenia sobie ze stresem, właściwe warunki panujące w otoczeniu, jak optymalna wilgotność, temperatura i czystość powietrza) oraz rehabilitacja logopedyczno- foniatryczna, obejmująca zarówno ćwiczenia technik emisji głosu (relaksacja, ćwiczenia oddechowe, fonacyjne, artykulacyjne), jak też koordynacji oddechowo-fonacyjno- artykulacyjnej. Skuteczność terapii w dużej mierze zależy od codziennego funkcjonowania pacjenta, w tym świadomości, odpowiedniego i oczekiwanego przez pacjenta wsparcia oraz zaangażowania całej rodziny – które znacząco wpływają na pozytywną motywację do udziału w terapii czy wprowadzenia koniecznych zmian w życiu.