Problematyka małżeństwa i rodzicielstwa osób z niepełnosprawnością, a co istotne, zwłaszcza z niepełnosprawnością intelektualną coraz częściej jest podejmowana przez polskich badaczy. W literaturze przedmiotu niejednokrotnie podkreśla się stereotypowe postrzeganie przez ogół społeczeństwa osób z niepełnosprawnością, głównie intelektualną, negujące ich dorosłość, a tym samym możliwość bycia mężem/żoną, matką/ ojcem. Zauważa się, że trudności w wypełnianiu funkcji rodzicielskich wspomnianej grupy mogą wynikać nie tyle ze stanu zdrowotnego, ale z ciężkiej sytuacji ekonomicznej, mniejszych umiejętności w opiece nad potomstwem, z samotności lub izolacji społecznej. W przypadku nastoletniego rodzicielstwa dochodzą kolejne czynniki utrudniające realizację zadań macierzyńskich i ojcowskich. Dlatego też wszechstronnym wsparciem w przygotowaniu do odpowiedzialnego, ale i satysfakcjonującego rodzicielstwa powinni być objęci nastoletni rodzice z niepełnosprawnością. Ważnym zagadnieniem wydaje się funkcjonowanie psychospołeczne nastoletnich rodziców z niepełnosprawnością. Niestety, zdarzają się sytuacje odrzucenia fizycznego i emocjonalnego nastoletnich rodziców nie tylko przez rówieśników, ale i przez najbliższych. Dziewczęta z niepełnosprawnością, będące w ciąży, bywają szczególnie narażone na stygmatyzację. Kwestie nastoletniego rodzicielstwa są tematem obecnym w piśmiennictwie naukowym, niewiele jednak istnieje opracowań z tego zakresu w kontekście macierzyństwa lub ojcostwa dziewcząt i chłopców z niepełnosprawnością. W artykule przedstawiono zatem główne obszary badań nad nastoletnim rodzicielstwem wspomnianej populacji na przykładzie literatury zagranicznej. Odniesiono się także do badań rodzimych, które, jak już zauważono, z reguły bezpośrednio nie odnoszą się do zasygnalizowanej problematyki.