Cel. Celem niniejszego tekstu jest przypomnienie sylwetki i przybliżenie twórczości Jerzego Szczygła (1932-1983), przede wszystkim w kontekście postawy autobiograficznej i przystosowania do sytuacji trudnej (utraty sprawności). Analiza spuścizny pisarza pozwala na stwierdzenie, że u podłoża jego prozy stanęły konkretne doświadczenia osobiste i zawodowe: jako młodzieniec stracił wzrok, za przedmiot studiów obrał polonistykę, zaczął uprawiać twórczość literacką, działał w Polskim Związku Niewidomych. W twórczości prozatorskiej upowszechniał wizerunek osoby niewidomej w literaturze, odkrywając różne aspekty jej funkcjonowania. Metody i/lub materiały. Przedmiotem analizy i refleksji badawczej jest cykl powieści, do których należą: Tarniny (1960), Ziemia bez słońca (1968), Nigdy cię nie opuszczę (1972), Po kocich łbach (1976). Ramą teoretyczną podjętych rozważań jest koncepcja Disability Studies, w tym etapowość przystosowania do niepełnosprawności. Jako ścieżkę metodologiczną traktuję koncepcję postawy autobiograficznej Małgorzaty Czermińskiej, biorę również pod uwagę zjawiska społeczne i kulturowe (w ramach podejścia interdyscyplinarnego). Wyniki i/lub wnioski. Tetralogia J. Szczygła o Tadku Różańskim ukazuje całą złożoność psychologicznej sytuacji młodych ludzi w warunkach wojny i czasach powojennych. Szczególne miejsce zajmuje w niej obraz zmagań z trudnościami bohatera głównego cyklu. Szczygieł buduje bowiem literacką przestrzeń dokonując różnego typu transformacji problematyki tyflokomunikacyjnej i tyfloedukacyjnej. Powieści motywują również do głębszego zbadania twórczości autora, także pod kątem warsztatu pracy osoby niewidomej. Artykuł uwydatnia jednak tezę, że niepełnosprawność wzroku nie staje się inhibitorem w doborze tematyki twórczości, niemniej sprzyja koncentrowaniu się autorów na własnej biografii i doświadczeniach życiowych.