Wprowadzenie. Nagła, nieoczekiwana diagnoza dotycząca zagrożenia życia czy niepełnosprawności dziecka implikuje szczególnie trudne wyzwania, z którymi musi zmierzyć się cały system rodzinny, a zwłaszcza rodzice doświadczający trudnego dla nich rodzicielstwa. Cel. Celem badań była diagnoza przeżyć matek i ojców, którzy znaleźli się w traumatycznej dla nich sytuacji wynikającej z diagnozy o zagrożeniu życia czy niepełnosprawności własnego dziecka. Metody i materiały. W badaniach wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego, jako technikę zastosowano wywiad oraz kwestionariusze wywiadów w opracowaniu własnym, z ustalonymi kafeteriami odpowiedzi oraz z pytaniami otwartymi, tak aby respondenci swobodnie mogli wypowiadać się na temat swoich odczuć i emocji. Dodatkowo, jako pytanie otwarte, dla respondentów udostępniono możliwość wypowiedzenia się w wypracowaniu na temat „Moja rodzina”. Najbardziej charakterystyczne wypowiedzi wykorzystano w zaprezentowanym artykule. Badani rodzice posiadali dzieci o zagrożonym rozwoju. W badaniu wykorzystano również fragmenty kwestionariusza FACES IV Davida H. Olsona i Diane Gorall (2006), celem wskazania, jak ważne w tych rodzinach są istniejące więzi, jak ważna jest adaptacja rodziny do sytuacji trudnej czy satysfakcja z życia małżeńskiego. Wyniki. Badania wykazały, że nagła, trudna dla rodziców diagnoza dotycząca ich dziecka, zmieniła funkcjonowanie całego systemu rodzinnego, szczególnie rodziców, którzy w sytuacji bezradności doświadczają długoterminowego lęku i wchodzą w szczególnie trudny etap trajektorii cierpienia. Umiejętność radzenia sobie ze szczególnie trudnymi emocjami, stresem, umiejętność uzyskiwania wielospecjalistycznego wsparcia, wpływa na jakość relacji i więzi, na adaptację rodziny do trudnych wyzwań, a szczególnie na warunki rozwoju dziecka i funkcjonowania całego systemu rodzinnego.