Cel. Celem badań jest poznanie dominujących przekazów mieszkanek miast i wsi prezentowanych w programie Damy i Wieśniaczki. Przedmiotem badań jest program telewizyjny. Ramę pojęciową badań stanowiły podstawowe kategorie pedagogiki społecznej. Próbą badawczą było siedem sezonów programu (101 odcinków), emitowanych w TTV w latach 2016–2023. Ze względu na to, że przedmiotem badań jest program telewizyjny, przekaz jest tu jednostronny, a jego oglądanie nie wymaga od widza żadnej dodatkowej aktywności poza pasywnym odbiorem. Obrazy wieśniaczek i dam kreowane w programie mogą narzucać odbiorcom definicje kobiecości, są więc szczególnie istotne z perspektywy pedagogiki społecznej, uwrażliwionej na społeczne (w tym płciowe) nierówności. Materiały i metody. Metodą zbierania danych było przeszukiwanie źródeł wtórnych, zaś strategią analizy danych była analiza dyskursu. Wyniki i wnioski. Tożsamość damy określały dyskursy nowobogactwa, luksusu, doskonałości ciała, wiecznej młodości, zaś wieśniaczki – zaniedbania i biedy, ciała niedoskonałego i nieadekwatnego. Kategorię domu rodzinnego wieśniaczki zdominowały dyskursy zaniedbania, niechlujstwa (brudu), biedy, zaś damy – luksusu, modnej architektury, nieskazitelnej czystości, przestrzeni, samotności. W prezentacji rodziny i życia rodzinnego w dyskursach kobiety ze wsi uwidacznia się sylwetka kobiety-Atlasa (siłaczki), żyjącej w rodzinie patriarchalnej, matki-misjonarki, natomiast damy: równouprawnienia płci, kobiety zdobywanej i uwodzonej, tęsknoty za macierzyństwem. Praca zawodowa wieśniaczki ukazywana była jako praca dobrej rolniczki i uległej żony, zaś damy jako lekka i przyjemna, będąca realizacją pasji i marzeń. W kategorii czasu wolnego wieśniaczki wyróżniono dyskurs pielęgnacji więzi rodzinnych i sąsiedzkich, ludowej zabawy, celebrowania tradycji, zaś damy – dyskurs próżności i konsumpcjonizmu.