Cel. W związku z tym, że problematyka obejmująca zagadnienie współpracy szkoły z rodziną od lat znajduje zainteresowanie wśród naukowców i praktyków, w literaturze przedmiotu można znaleźć liczne i wielowymiarowe publikacje w tym zakresie. W niniejszym artykule wątek ten odnosi się do kobiet-matek w kryzysie bezdomności, co otwiera nową przestrzeń badawczą, bowiem aspekt tytułowej współpracy nie został podjęty w polskich badaniach przedmiotu. Celem badania jest ocena jakości współpracy szkoły z rodziną z perspektywy pedagoga szkolnego. Metody i materiały. Przeprowadzone badanie ma charakter jakościowy. Posłużono się instrumentalnym studium przypadku, techniką badawczą natomiast był wywiad indywidualny. Wyniki i wnioski. Analiza wypowiedzi uczestniczki badania wskazuje na wyraźną przewagę tych komponentów tytułowej współpracy, które ograniczają jej efektywność. W oparciu o zgromadzony materiał badawczy można sformułować następujące trzy kategorie współpracy: I kategoria uwzględnia temporalny wymiar doświadczania bezdomności (im dłuższy czas kryzysu bezdomności, tym współpraca oceniana jest jako trudniejsza), II kategoria obejmuje specyfikę psychospołecznego funkcjonowania kobiet w kryzysie bezdomności (roszczeniowość, instrumentalny charakter współpracy, niskie kompetencje rodzicielskie, brak lub niewystarczające zaangażowanie), III kategoria dotyczy przeszłości kobiet w kryzysie bezdomności (doświadczenia biograficzne w toku życia). Nie ulega wątpliwości, że wyniki niniejszego badania uwzględniają jedynie pewny aspekt tego zjawiska, w związku z czym mogą one stanowić wstęp do szerszych, pogłębionych badań w tym zakresie, zwłaszcza że problematyka podjęta w artykule jest pomijana w literaturze przedmiotu.