Cel. Celem artykułu jest ukazanie problematyki bezdomności w kontekście zaburzeń poznawczych. W Polsce jest to temat stosunkowo rzadko omawiany, choć ze względu na starzenie się społeczeństwa, w tym populacji osób doświadczających kryzysu bezdomności, wymaga zainteresowania decydentów odpowiedzialnych za kształt polityki i pomocy społecznej. Metody i materiały. W artykule dokonano przeglądu istniejących już opracowań. Ponieważ polska literatura przedmiotu nie dostarcza bogatego materiału na temat zaburzeń poznawczych wśród osób bezdomnych, odwołano się do badań wykonanych za granicą, przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej i w Kanadzie. Wyniki i wnioski. Z zebranych danych wynika, że zaburzenia poznawcze mogą prowadzić do bezdomności oraz jej towarzyszyć. Ponadto wydłużają czas trwania bezdomności i opóźniają proces wychodzenia z niej. Zauważono także, że im dłużej dana osoba pozostaje bez bezpiecznego, permanentnego miejsca do życia, tym bardziej jest narażona na ryzyko wystąpienia symptomów otępiennych. Dłuższe przebywanie w bezdomności zwiększa prawdopodobieństwo pogorszenia się zdrowia fizycznego i psychicznego, a wraz ze stażem pozostawania w kryzysie bezdomności subiektywna ocena zdrowia u osób bezdomnych wyraźnie spada. Jednoczesne doświadczanie zaburzeń poznawczych i bezdomności jest poważnym zagrożeniem dla jednostki, bo utrudnia jej funkcjonowanie na wielu płaszczyznach. Niezbędne jest prowadzenie działań profilaktycznych, naprawczych i redukujących szkody. Wymagają one odpowiedniego przygotowania przedstawicieli służb społecznych, zwłaszcza pracowników socjalnych zatrudnionych w placówkach dla osób bezdomnych.