Wprowadzenie. Polska doświadcza procesu starzenia się społeczeństwa, który dotyczy także obszarów wiejskich i stwarza wyzwania ze względu na ograniczoną dostępność usług publicznych oraz ogólnie niższy standard życia osób starszych w porównaniu z mieszkańcami miast. Niniejsze badanie koncentruje się na czynnikach umożliwiających starzenie się w miejscu zamieszkania na wsi pomimo tych niedoborów. Możliwość pozostania we własnym domu i wśród swojej społeczności jak najdłużej jest preferowane przez osoby starsze na całym świecie. Cel. Celem jest zbadanie praktyk nieformalnego, bezpłatnego wsparcia dla osób starszych mieszkających na wsi, świadczonego przez rodzinę, sąsiadów, przyjaciół i znajomych, odróżnianego od odpłatnej, sformalizowanej, instytucjonalnej czy profesjonalnej pomocy. Wyróżnia się trzy główne rodzaje takiego wsparcia: instrumentalne (transport, zakupy, inne codzienne czynności), emocjonalne oraz materialne i finansowe. Metody i materiały. Analiza opiera się na danych pochodzących z 40 indywidualnych wywiadów pogłębionych przeprowadzonych w 2024 roku z osobami w wieku 65 lat i więcej, mieszkającymi w 33 wsiach w całej Polsce. Rozmówcy i rozmówczynie są zróżnicowani ze względu na płeć, wiek, wykształcenie oraz strukturę gospodarstwa domowego (mieszkający samotnie lub z innymi). Wyniki. Badanie potwierdza kluczową rolę rodziny w zapewnianiu wsparcia praktycznego, emocjonalnego i finansowego, a jednocześnie podkreśla znaczenie pomocy spoza rodziny, która je uzupełnia lub zastępuje. Szczególnie ważni są sąsiedzi, którzy oferują pomoc praktyczną, natomiast przyjaciele często odgrywają istotną rolę jako źródło wsparcia emocjonalnego. Analiza dodatkowo wskazuje, że płeć, wiek oraz struktura gospodarstwa domowego kształtują zarówno zakres nieformalnego wsparcia otrzymywanego przez osoby starsze na obszarach wiejskich, jak i jego źródła.