Wprowadzenie. Umiejętności interakcyjne są ważnym elementem działań socjalizacyjnych podejmowanych przez osoby dorosłe wobec dziecka. Rozmowa rodzica z dzieckiem jest relacją asymetryczną, zróżnicowaną ze względu na poziom kompetencji komunikacyjnych uczestników rozmowy ( Rostańska, 2010, s. 62). Różnicujące są zarówno kompetencje dziecka, jak i dorosłego. Odpowiedzialność dorosłego polega na podejmowaniu konwersacji z dzieckiem na temat interesujący młodszego partnera interakcji, wymiany myśli o wspólnych sprawach i problemach, a jednocześnie tworzeniu dziecku warunków do ujawniania własnych poglądów, opinii i przekonań. Rodzice aranżują atmosferę poczucia równości osób, sprzyjającą otwartości i zwierzeniom ( Harwas-Napierała, 2008, s. 25). W artykule poruszono zagadnienie rozmowy dorosłego (rodzica/opiekuna) z dzieckiem w perspektywie studentek pedagogiki. Cel. Celem badań jest uzyskanie odpowiedzi na następujące pytania badawcze: Jaki czas na rozmowę dorosłego z dzieckiem studentki pedagogiki uznają za najbardziej właściwy? Jakie tematy, zdaniem studentek pedagogiki, powinni podejmować rodzice w rozmowie z dzieckiem? Jaki sposób prowadzenia rozmowy z dzieckiem przyszłe pedagożki uważają za najbardziej pożądany? Metoda. Autorki zaprezentowały materiał z badań sondażowych z wykorzystaniem ankiety, w których uczestniczyło 255 studentek. Badania realizowano od grudnia 2019 do stycznia 2020 roku. Wyniki. Zdaniem studentek pedagogiki rozmowa rodzica/opiekuna z dzieckiem powinna odbywać się w sposób bezpośredni, wtedy gdy dziecko tego potrzebuje i sygnalizuje takie pragnienie. Należy ją prowadzić w sposób partnerski, niezależnie od sytuacji i zewnętrznych okoliczności. Uważny i wrażliwy dorosły powinien umieć dostrzec przejawy potrzeby komunikacyjnej sygnalizowane przez dziecko i zareagować poprzez podjęcie dialogu. Rozmowy należy koncentrować wokół spraw ważnych dla dziecka, zagadnień codziennych, atrakcyjnych i przyjemnych dla niego. Nie powinno się jednak unikać tematów trudnych. Za najważniejszą cechę rozmowy rodzica i dziecka studentki uznały szczerość. Wysoko oceniły też atmosferę spokoju, umiejętność koncentracji uwagi na dziecku, poważne podejście do rozmówcy, otwartość i klarowność komunikatów formułowanych przez dorosłego. Wśród ważnych cech rozmowy wskazały poprawność językową, cierpliwość dorosłego, troskę o dziecko, dostosowanie formy wypowiedzi do wieku, potrzeb i możliwości dzieci.