W okresie pierwszej wojny światowej, w okupowanej przez Niemców Łodzi, sytuacja życiowa mieszkańców uległa rozpaczliwemu pogorszeniu. Grabież majątku przemysłowego– maszyn, rezerw surowców, gotowych wyrobów – spowodowały straty kapitałowe i brak środków na odnawianie produkcji. Rekwirowanie żywności, głównie zboża i ziemniaków, doprowadziło do poważnych problemów związanych z wyżywieniem mieszkańców, a dodatkowe żądania władz niemieckich, których nie sposób było zrealizować, pociągały za sobą wysokie kary pieniężne. Konsekwencją tego stanu rzeczybył powolny upadek miasta, w którym gościło bezrobocie, drożyzna, głód, nędzai choroby. Wywózki na roboty do Niemiec i zagraniczna emigracja zarobkowa zmniejszyła liczbę ludności o blisko 40%. Z pomocą mieszkańcom Łodzi spieszył początkowo Komitet Niesienia Pomocy Biednym, a później Okręgowa Rada Opiekuńcza oraz szereg innych instytucji, w tymm.in. Kościół katolicki i ewangelicko-augsburski, gmina żydowska, a także właściciele niektórych większych fabryk. O ich działalności na rzecz potrzebujących systematycznie donosił miejscowy dziennik „Godzina Polski”, który ukazywał się latach 1915–1918 . Dzięki tym relacjom możliwe stało się odtworzenie wszelkich inicjatyw, które za zadanie ulżyć rodzinom w ich codziennych zmaganiach egzystencjalnych