Cel. Przedmiotem analizy jest panujący we współczesnej Polsce centralistyczny system zarządzania, nadzoru i reformowania edukacji szkolnej. Autor wskazuje na kwestię pozorowania przez rządy lat 1993-2020 procesów decentralizacji, demokratyzacji kształcenia dzieci i młodzieży w szkolnictwie publicznym. Uniemożliwia to rezygnację nauczycieli z edukacji behawioralnej, doktrynalnej, zamkniętej na rzecz dydaktyki konstruktywistycznej, otwartej i zmieniającej system klasowo-lekcyjnego gorsetu. Materiały i metody. Przedmiotem analizy strategii reform oświatowych jest polityka szkolna władz państwowych Polski po 1989 r. z punktu widzenia dysonansu między roszczeniami opozycji z ruchu społecznego „Solidarność” a dokonaną transformacją systemu szkolnego w wolnej III RP. Głównym problemem badawczym jest dociekanie powodów, dla których nadal obowiązuje w tej polityce system klasowo-lekcyjny z XVII wieku. Wnioski. Polityka władz oświatowych po 1989 r. dowodzi pozbawionej naukowej racji reprodukcji nie tylko centralizmu oświatowego, ale i pozbawiania młodych pokoleń szans na jakość kształcenia adekwatną do wyzwań XXI wieku oraz stanu wiedzy o zróżnicowanych paradygmatach w dydaktyce szkolnej.