Wprowadzenie. Zadaniem edukacji, w której od lat mówi się o egalitarnym podejściu do twórczości dzieci oraz znaczeniu tej twórczości dla procesu uczenia się, jest tworzenie warunków pozwalających wszystkim dzieciom na kreatywność w działaniu i twórcze realizowanie się w różnych dziedzinach. Przyjęcie takiej strategii powoduje, że każde dziecko może stać się „twórczym indywidualistą” i „innowatorem roli”, co w perspektywie może prowadzić do budowania pożądanego modelu skuteczności życiowej własnej osoby, a tym samym satysfakcjonującego „bycia-w-świecie”. Cel. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na podwójną „wyjątkowość” dzieci z trudnościami w uczeniu się – z jednej strony na ich ograniczenia w rozwoju, z drugiej – potencjał twórczy, który nie znajduje jednak, ze względu na zewnętrzne inhibitory, odzwierciedlenia w ich funkcjonowaniu. Metoda. Prezentując zagadnienie, dokonuję eksplikacji pojęć kreatywności i twórczości, a wskazując na inhibitory kreatywności dzieci z trudnościami w uczeniu się, odwołuję się do przeglądu badań (w tym wyników badań własnych prowadzonych wcześniej), wskazujących na inhibitory odkrywania, stymulowania i wspierania kreatywnego potencjału dzieci z trudnościami w uczeniu się. Wnioski. Z prowadzonych analiz wynika, że odejście od stereotypowego myślenia dorosłych o kreatywności dzieci z trudnościami w uczeniu się umożliwi dzieciom rozwijanie potrzeb związanych z samorealizacją i autokreacją, zwiększając tym samym ich poczucie skuteczności uczenia się.