W krajach postsowieckich koniec XX wieku był czasem krytycznych zmian, kiedy to struktury instytucji społecznych i normy ludzi żyjących w czasach przemian zmieniły się radykalnie w bardzo krótkim okresie. Proces zmian w Estonii miał jeszcze większy wpływ na społeczność rosyjską. Ich mobilność społeczna zwiększyła się znacznie w ciągu jednego pokolenia w porównaniu do ludności estońskiej, ponieważ jeszcze przed odzyskaniem przez Estonię niepodległości pracownicy przemysłowi stanowili połowę dorosłej ludności (Tammaru 1999). Trzydzieści lat wcześniej Herbert Marcuse (1966) zauważył, że w zachodnich kulturach deproletaryzacja stała się nowym zjawiskiem polegającym na zastępowaniu klasy pracowników przemysłowych przez pracowników sektora usługowego. W rezultacie życie większości ludzi stało się bardziej niestabilne i mobilne. Rosjanie mieszkający w Estonii nauczyli się poszerzać swoje kulturowe horyzonty, podejmować ryzyko z własnej inicjatywy i przekazywać swoim dzieciom i wnukom te nowe poglądy.