Cel. Celem artykułu jest ukazanie przynależności (belonging) jako kluczowej strategii integracji migrantów, rozumianej nie jako dodatek emocjonalny, lecz jako infrastruktura codziennego życia. Autorka analizuje doświadczenia ukraińskich rodzin w Polsce po 24 lutego 2022 roku, ze szczególnym uwzględnieniem roli instytucji edukacyjnych jako „laboratoriów przynależności”. Praca podejmuje próbę przesunięcia akcentu z logiki recepcji na logikę inkluzji i wskazuje, że trwała integracja zależy od praktyk zadomawiania (home-making), czyli od języka, rytuałów, relacji i materialnych warunków codzienności. Metody i materiały. Podstawą empiryczną są jakościowe wywiady indywidualne i grupowe (IDI/FGD) przeprowadzone we współpracy z Save the Children, uzupełnione aktualnymi danymi statystycznymi dotyczącymi obecności uchodźców z Ukrainy w Polsce. Analiza została osadzona w interdyscyplinarnych ramach teoretycznych studiów nad przynależnością, migracjami i edukacją. Szczególną uwagę poświęcono mikro-praktykom instytucjonalnym, takim jak komunikacja dwujęzyczna, rola asystentów międzykulturowych, organizacja rytmu dnia oraz procedury administracyjne. Wyniki i wnioski. Wyniki pokazują, że „miękkie” praktyki codzienności mają „twarde” skutki integracyjne: zwiększają frekwencję szkolną, stabilizują proces uczenia się, skracają procedury administracyjne i budują zaufanie. Przynależność okazuje się warunkiem trwałej adaptacji, a nie jej efektem ubocznym. Autorka konkluduje, że skuteczna integracja wymaga systemowego projektowania infrastruktury przynależności poprzez język, rytuały, relacje i dostępne procedury. Szkoły i przedszkola w Polsce po 2022 roku stały się realnymi laboratoriami inkluzji, gdzie prawo i polityka przekładane są na codzienne doświadczenie „bycia u siebie”.