Rumuńscy przywódcy komunistyczni uważali, że po latach ciemnoty i wychowywania dzieci w tradycyjnych zwyczajach „wychowanie w rodzinie wymaga dodatkowego doradztwa”. Według Stearnsa „dzieci trzeba było stworzyć od nowa”, państwo udawało, że wie więcej o potrzebach dzieci niż ich rodzice. W żadnym innym okresie w historii państwo nie zastępowało rodziców w aż takim stopniu, poprzez szkołę, organizacje dziecięce, edukowanie rodziców z użyciem różnych poradników pisanych przez ideologów Partii, które były w pełni zgodne z komunistycznymi ideałami, ale mniej wspólnego miały z rodzicielstwem. Dzieci stały się obiektem wychowania państwowego, ponieważ „na rodzicach nie można było w pełni polegać przy wykonywaniu tego zadania i potrzebowali dodatkowego doradztwa”. Celem badań jest ukazanie masowego wtargnięcia państwa w życie rodzinne, przejmowania przez nie pewnych ról rodziców i dziadków – często poprzez socjalizację bardzo małych dzieci – i kontroli, którą sprawowano siłą, by spełnić wymagania Partii. Dzieci postrzegano raczej jako własność państwa niż rodziców, co przyniosło pół wieku rozdarcia pomiędzy stare zwyczaje, do których rodzice byli przyzwyczajeni, i nowe zasady wprowadzane siłą przez państwo. Kładziemy nacisk na wsparcie dla matek i dzieci i cechy wychowania w czasach komunizmu.