Cel. Celem artykułu jest przyjrzenie się zmianom zachodzącym w populacji osób starszych w Polsce, w szczególności odpowiedź na pytanie o to, jak zmieniła się w ostatnich dekadach liczebność oraz struktura wykształcenia osób starszych. Awans edukacyjny polskiego społeczeństwa obserwowany od początku okresu transformacji ustrojowej w ostatniej dekadzie XX wieku rzuca nowe światło na zjawisko starzenia się ludności. W samym procesie starzenia się populacji znaczącą rolę odgrywają natomiast m.in. migracje międzynarodowe. Z tego względu analiza zmierza także do odpowiedzi na pytanie o to, jakie znaczenie mają one (oraz inne procesy demograficzne) dla starzenia się ludności Polski. Metody i materiały. W celu odpowiedzi na pytania badawcze przeanalizowano dane zastane, przede wszystkim dane Głównego Urzędu Statystycznego ze spisów powszechnych i sprawozdawczości bieżącej. W pierwszej części artykułu omówiono starzenie się ludności świata, z uwzględnieniem zróżnicowań regionalnych. Na tym tle została ukazana sytuacja w Polsce, z naciskiem na procesy przyczyniające się do starzenia się ludności (spadek dzietności kobiet i wydłużanie się przeciętnego trwania życia) oraz na procesy potencjalnie spowalniające starzenie (pandemia COVID-19 oraz napływ do Polski milionów uchodźców z Ukrainy po eskalacji rosyjskiej inwazji w lutym 2022 roku). Wnioski. Imigracja z Ukrainy oraz, do pewnego stopnia, pandemia COVID-19 przyczyniły się do odmłodzenia ludności Polski. W analizie zwrócono ponadto uwagę na zmieniającą się definicję starości i zmiany zachodzące w zbiorowości osób starszych – poprawę poziomu wykształcenia i stanu zdrowia. Procesy te skłaniają do zmiany sposobu spojrzenia na starzenie się populacji, które to zjawisko rozpatrywane jest najczęściej wyłącznie z perspektywy danych dotyczących zmian liczebności populacji seniorów i ich udziału w ogóle ludności.