Wprowadzenie. Pandemia COVID-19 spowodowała zmianę trybu świadczenia pracy – ze stacjonarnej (w miejscu pracy) na zdalną. Wywołało to szereg konsekwencji zarówno dla pracodawców, jak i pracowników w zakresie organizacji pracy, a także potwierdziło istniejące oraz stworzyło nowe formy nierówności społecznych. Cel. Celem artykułu jest próba scharakteryzowania pracy zdalnej w warunkach pandemii COVID-19, ze szczególnych uwzględnieniem jej efektywności, a także nierówności społecznych. Materiały i metody. W pracy wykorzystano metodę analizy oraz syntezy źródeł literaturowych. Wyniki. Pandemia COVID-19, pogłębiła niektóre istniejące już formy nierówności społecznych; wystąpiło zjawisko nierównego dostępu do pracy zdalnej. Analizy dotyczące jej efektywności ukazały wciąż funkcjonujący nierówny podział obowiązków domowych między kobietą i mężczyzną, wynikający z kultywowanego w wielu społeczeństwach patriarchalnego modelu rodziny i przypisywania kobietom „tradycyjnych” ról społecznych. Wnioski. Praca zdalna stanie się – po ustaniu pandemii – w części sektorów rynku pracy i części przedsiębiorstw normą. W związku z tym konieczne jest rozwijanie podczas edukacji szkolnej i w szkołach wyższych tych kompetencji cyfrowych, które są niezbędne w warunkach pracy zdalnej. Ważne jest także podjęcie działań społecznych zmierzających do eliminacji nierówności społecznych ograniczających dostęp do pracy zdalnej, jak i negatywnie oddziałujących na efektywność pracy zdalnej kobiet.