Cel. Artykuł jest poświęcony analizie regulacji prawnych oraz zobowiązań etycznych dotyczących opieki nad niesamodzielnym rodzicem potrzebującym wsparcia lub pomocy w codziennej egzystencji. Mimo że zapewnienie opieki potrzebującym członkom najbliższej rodziny powinno być oczywistą reakcją każdej osoby, realizowaną w sposób nieformalny, znajduje ono także odzwierciedlenie w przepisach prawa. Kluczowa w tym zakresie jest regulacja art. 87 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgodnie z którą „Rodzice i dzieci są obowiązani do wzajemnego szacunku i wspierania się”. Zobowiązanie to rozpatrywać można także z perspektywy wartości, niemniej jednak nawet wtedy etyczny charakter opieki pozostaje obarczony rozlicznymi dylematami. Celem artykułu jest pobudzenie świadomości społecznej przez zwrócenie uwagi zarówno na niejednoznaczności moralne związane z opieką, jak i na regulacje prawne w zakresie wspierania niesamodzielnych rodziców. Oba aspekty poparto stosownym odniesieniem do aktualnej sytuacji społecznej, w której problematyka starości, niesamodzielności czy opieki będą coraz częściej stanowiły element rozlicznych dyskusji czy prób szukania konkretnych rozwiązań. Metody i materiały. Analiza krytyczna danych i materiału bibliograficznego, oryginalny, twórczy, problemowy przegląd tematu. Wyniki i wnioski. Dzieci jako najbliżsi zstępni mają obowiązek zapewnienia pomocy rodzicom nie tylko w związku z chorobą lub niepełnosprawnością, lecz także w każdym przypadku, gdy jej potrzebują w codziennej egzystencji. Orzekanie o etycznych zobowiązaniach nie jest zaś tak precyzyjne, ponieważ jesteśmy i będziemy postawieni wobec konieczności podejmowania decyzji o dużym stopniu problematyczności moralnej, której nieostrość generuje więcej pytań niż pozornie łatwych odpowiedzi.