Cel: Celem artykułu jest określenie roli rodziców (opiekunów) w procesie resocjalizacji młodzieży umieszczonej w ośrodkach wychowawczych, którą powinni oni wspierać w oddziaływaniach opiekuńczo-wychowawczych i terapeutycznych, prowadzonych w placówkach oraz poza nimi. Metoda: W postępowaniu badawczym dokonano pogłębionej analizy dokumentów zgromadzonych na terenie trzech wybranych młodzieżowych ośrodków wychowawczych (programów profilaktyczno-wychowawczych, statutów, dokumentacji pedagogicznej, protokołów z zebrań oraz spotkań z rodzicami). Badania wzbogacono wywiadami z pracownikami bezpośrednio zajmującymi się współpracą z rodzicami podopiecznych – wychowawcami, nauczycielami, pedagogami i psychologami oraz z dyrektorami placówek, którzy powinni koordynować działania wychowawcze na terenie podległych im instytucji. Wyniki: Z przeprowadzonych badań wynika, że w zdecydowanej większości rodziny nie uczestniczą aktywnie w procesie resocjalizacji dzieci, które przebywają w ośrodkach wychowawczych. Brak zaangażowania najbliższych w terapię wychowanka – od momentu przyjęcia go do placówki aż do czasu jego usamodzielnienia – nie pozwala należycie realizować poszczególnych etapów zaplanowanej z nim pracy. Wnioski: Wdrażany wobec podopiecznych młodzieżowych ośrodków wychowawczych proces resocjalizacji w znacznym stopniu był ograniczony z uwagi na niski stopień uczestniczenia w nim rodziców (opiekunów). Aktywizacja rodzin do współpracy wydaje się jednym z kluczowych problemów, który utrudnia skuteczność działań wychowawczych w tych instytucjach.