Artykuł dotyczy roli rodziny w wychowaniu ojczystym dziecka na obczyźnie, która polegała na wyrobieniu poczucia przynależności narodowej, wzbudzenie dumy ze swojego kraju i zapobieganiu kompleksowi niższości wobec obcych. Wychowanie ojczyste miało zaszczepić w dzieciach umiłowanie nieznanej Polski i poczucie narodowe, ale przede wszystkim otwarcie szerokich perspektyw na piękne, bogate i pełne treści duchowej życie. W artykule scharakteryzowano formy i metody wychowania ojczystego w rodzinie, takie jak m.in.: zapoznawanie dzieci z tradycjami narodowymi, zabytkami polskimi, wprowadzanie w polskie towarzystwo odpowiednie do wieku, udział w polskich uroczystościach, czy przypominanie o konieczności pielęgnowania tradycji świątecznych, które kształtują tożsamość narodową dziecka oraz o roli matki jako kapłanki domowego ogniska. Wielką rolę wychowawczą wobec dzieci na emigracji miał odegrać folklor polski w swoich rozmaitych przejawach: muzyka, śpiew, taniec, stroje, sztuka ludowa. Aby dziecko czuło się Polakiem, musiało poznać i pokochać swój kraj, musiało przede wszystkim żyć w atmosferze polskiego domu i polskich tradycji. Kultywując mowę polską, przywiązanie do tradycji, zwyczajów i obyczajów ojczystych rodzice przekazywali umiłowanie kraju swoim dzieciom zrodzonym na obcej ziemi. W artykule zwrócono uwagę na rolę współpracy pomiędzy rodzicami a szkołą języka ojczystego w wychowaniu i edukacji dzieci na obczyźnie. Na podstawie analizy artykułów zawartych w czasopismach emigracyjnych, takich jak: „Wychowanie Ojczyste” ,„Wiadomości Nauczycielskie”, „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” itp. przedstawiono formy i zasady współpracy rodziców ze szkołami sobotnimi w Wielkiej Brytanii, do których uczęszczały dzieci z różnych rodzin pod względem poziomu ich życia, jaki naturalnych związków uczuciowych z ojczyzną. Celem tej współpracy miało być kształtowanie osobowości dziecka i jego wszechstronny rozwój.