Cel. Artykuł analizuje, jak nauczycielki i nauczyciele w polskich szkołach rozumieją i realizują swoją rolę wobec dzieci z doświadczeniem migracyjnym. Koncentruje się na codziennych mikropraktykach szkolnych, poprzez które wzmacniane lub osłabiane są: poczucie przynależności, uczenie się oraz praktyczna realizacja praw dziecka w warunkach rosnącej różnorodności. Badanie osadzono w podejściach ekologicznych, koncepcjach przynależności i home-making oraz literaturze dotyczącej street-level bureaucracy i infrastruktury troski, ze szczególnym uwzględnieniem zmiany po przybyciu dużej grupy dzieci z Ukrainy w 2022 roku. Metody i materiały. Artykuł opiera się na jakościowej analizie wywiadów półustrukturyzowanych z nauczycielami i dyrekcją szkół pracujących z dziećmi z doświadczeniem migracyjnym w Polsce. Wywiady dotyczyły przyjmowania nowych uczniów, komunikacji z rodzinami, interpretacji i stosowania przepisów oraz organizacji czasu i przestrzeni szkolnej. Zebrany materiał poddano analizie tematycznej, połączono opisy konkretnych działań z szerszymi ramami instytucjonalnymi przy użyciu wybranych pojęć z teorii ekologicznej, koncepcji przynależności i home-making, teorii kontaktu oraz pedagogiki miejsca. Wyniki i wnioski. Wyniki pokazują, że nauczyciele pełnią kluczową rolę architektów szkolnej przynależności oraz wykonawców praw dziecka na poziomie street-level. Tworzą mikropraktyki powitania, wsparcia językowego i bezpieczeństwa emocjonalnego, które mogą przekształcać szkołę w laboratorium przynależności, lecz pozostają kruche, gdy opierają się głównie na indywidualnej dobrej woli. Kontrast między fazą „przed” i „po” ujawnia potrzebę przejścia od doraźnych, wyjątkowych rozwiązań do stabilnych ról, rutyn i zasobów, które budują infrastrukturę troski i umożliwiają dzieciom realne „bycie u siebie” w szkole.