Rodzina to najważniejsze środowisko wychowujące młode pokolenie, to tam młody człowiek zdobywa wiedzę o świecie i przygotowuje się do samodzielności. By jednak to osiągnąć, musi najpierw mieć zaspokojone wszystkie potrzeby psychiczne, miłości, szacunku, bezpieczeństwa, przynależności. Gdy tego zabraknie (a tak dzieje się w rodzinach dysfunkcjonalnych), dziecko pozostawione jest same sobie i rodzi się w nim poczucie samotności. Samotność to złożone zjawisko. W literaturze wymienia się kilka wymiarów tego stanu: społeczny, emocjonalny, aksjonormatywny (duchowy). Tekst dotyczy tego ostatniego rodzaju samotności, którą doświadczać może dziecko w rodzinie patologicznej. Jest to stan zagubienia w świecie norm i wartości, co skutkuje pustką moralną, brakiem świadomości i samoświadomości, światopoglądu, nieodczuwaniem miłości, wrażliwości, twórczości. Wynika ona z zaburzonych więzi psychospołecznych z najbliższymi, głównie z rodzicami (którzy często sami doświadczają tego stanu). Wsparcie takim rodzinom udziela wiele instytucji i osób. Jedną z nich są asystenci rodziny, którzy pełnią wiele zadań, wśród których ważne miejsce odgrywa wsparcie duchowe.