Wprowadzenie. Partycypacja publiczna to istotny komponent współczesnej demokracji. Pytanie o to, jak przygotowywać młodych ludzi do aktywnego uczestnictwa w życiu obywatelskim stanowi jedno z wyzwań zarówno współczesnej pedagogiki, jak również wychowania w rodzinie. Cel. Celem tekstu jest prezentacja badań własnych nad procesem uczenia się partycypacji publicznej przez młodzież, a następnie odniesienie wyników do pytania o to, w jakim stopniu mogą one mieć zastosowanie dla wychowania na gruncie rodziny. Materiały i metody. W badaniach wykorzystano metodę participatory action research. Siedmioro młodych ludzi pełniło rolę badaczy swojego środowiska (wykorzystano wywiady jakościowe). Wspólnie z autorką opracowali oni wyniki i wnioski z badań. Jako ramę teoretyczną do badań przyjęto teorię uczenia się Knuda Illerisa. Wyniki. Wyniki badań ukazują trzy wymiary uczenia się partycypacji (wymiar poznawczy, emocjonalny i społeczny). Wnioski. Analiza wyników w kontekście wychowania w rodzinie wskazuje na istotny wpływ otoczenia rodzinnego na rozpoczynanie aktywności społecznej, jak również jej kontynuowanie i pogłębianie.