Cel. Celem artykułu jest próba opisu potrzeb osób starszych – uczestników powstania warszawskiego – i odpowiedź na pytanie, jak na te potrzeby odpowiada Dom Powstańców Warszawskich – instytucja przeznaczona dla tej specyficznej grupy osób, prowadzona przez jednostkę miejską Centrum Aktywności Międzypokoleniowej. Ważnym wątkiem rozważań jest również współpraca pracowników Domu z rodzinami w zakresie codziennego wsparcia i opieki nad jego podopiecznymi. Metody i materiały. Materiał empiryczny został zebrany w badaniu jakościowym zrealizowanym metodą indywidualnych wywiadów pogłębionych z pracownikami i wolontariuszami Domu Powstańców Warszawskich oraz z powstańcami. Przeanalizowano także treści stron internetowych i materiałów (artykułów, broszur informacyjnych, wzmianek) zarówno wskazanych przez kierownictwo placówki, jak również dostępnych w przestrzeni wirtualnej na oficjalnych portalach Urzędu m. st. Warszawy i innych partnerów współpracujących z tą instytucją. Wyniki i wnioski. Potrzeby uczestników powstania zmieniają się na skutek postępującego procesu starzenia się, ograniczania sprawności psychofizycznej i możliwości adaptacji społecznej. Duża grupa powstańców mieszka w jednoosobowych gospodarstwach domowych i wymaga wsparcia w codziennym funkcjonowaniu. Dom Powstańców Warszawskich reaguje na zmieniające się potrzeby podopiecznych poprzez podejmowanie nowych funkcji (koordynacja usług instytucji miasta, nowe usługi Domu). W zaspokajaniu potrzeb podopiecznych Dom Powstańców Warszawskich współpracuje z instytucjami miasta i z rodzinami. Podczas planowania miejskiej polityki senioralnej władze miasta powinny mieć na uwadze, że starość jest długim okresem życia człowieka, a zbiorowość osób starszych nie jest monolitem. Proces starzenia się wiąże się ze zmieniającymi się potrzebami, których rodzina nie zawsze jest w stanie zaspokoić. Szczególnie należy zwrócić uwagę na grupę osób sędziwych o zwiększonych potrzebach i mniejszych możliwościach ich zaspokajania.