Cel. Tempo życia, kultura typu instant, poczucie natychmiastowości, kult młodości, niestabilność zatrudnienia, postęp w zakresie technologii determinują nasz styl życia, internalizację określonych wartości, normy społeczne a także kreują potrzebę ciągłej obecności w holistycznie rozumianych mediach (szczególnie internetowych). Świat funkcjonujący w sposób tak dynamiczny, często marginalizuje osoby starsze, które wykazują mniejsze umiejętności obsługi nowoczesnych urządzeń. Starając się sprostać wymaganiom stawianym przez społeczeństwo pragniemy jak najdłużej zachować młodość, atrakcyjny wygląd jednocześnie definiując starość jako nacechowany pejoratywnie okres stagnacji. Zatem niezwykle istotne staje się przygotowanie każdego człowieka do własnej starości, przekazywanie wiedzy o procesach starzenia się, występujących zmianach, konieczności modyfikacji pełnionych ról społecznych, tak, aby każda jednostka mogła przekraczając próg „jesieni życia” kontynuować proces samorealizacji, rozwoju zainteresowań, jednocześnie aktywnie uczestniczyć w życiu społecznym. Zjawisko starzenia się społeczeństwa stanowi wyzwanie, aby każdej jednostce zapewnić optymalne warunki do wielopłaszczyznowego rozwoju, podejmowania aktywności, partycypacji w życiu społecznym jednocześnie wykorzystując jej indywidualny potencjał i możliwości dla dobra ogółu społeczeństwa. Metody i materiały. Na potrzeby przygotowania niniejszej pracy podjęto analizę literatury przedmiotu w obszarze różnych dyscyplin naukowych, a w szczególności obejmującą literaturę z zakresu nauk społecznych. Literatura bazowała na tematyce osób starszych, ich aktywizacji, adaptacji do ostatniego etapu egzystencji, pomyślnego przebiegu procesu starzenia się, możliwości związanych z okresem „jesieni życia”. Wyniki i wnioski. Rezultat podjętej analizy stanowi konkluzja, iż odpowiednia adaptacja do okresu starości stanowi istotną kompetencję przyszłości w perspektywie postępującego zjawiska starzenia się społeczeństwa.