Dialog w pieczy zastępczej (na przykładzie powiatu bialskiego)
 
 
Więcej
Ukryj
1
Katedra Nauk Humanistycznych i Społecznych, Wydział Nauk o Zdrowiu i Nauk Społecznych, Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej, ul. Sidorska 102, 21-500 Biała Podlaska, Polska
 
 
Data nadesłania: 18-07-2018
 
 
Data ostatniej rewizji: 14-09-2018
 
 
Data akceptacji: 14-09-2018
 
 
Data publikacji: 30-06-2019
 
 
Autor do korespondencji
Beata Wołosiuk   

Katedra Nauk Humanistycznych i Społecznych, Wydział Nauk o Zdrowiu i Nauk Społecznych, Państwowa Szkoła Wyższa im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej, ul. Sidorska 102, 21-500 Biała Podlaska, Polska
 
 
Wychowanie w Rodzinie 2019;20(1):77-93
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Cel: Celem artykułu była analiza problemu komunikacji werbalnej dzieci przebywających w placówkach opiekuńczo-wychowawczych i rodzinnych domach dziecka. Metody: W badaniach zastosowano dwie metody – sondaż diagnostyczny i studium indywidualnych przypadków. Rezultaty: Analiza wyników pozwoliła stwierdzić występowanie licznych problemów dotyczących rozwoju komunikacji werbalnej zarówno w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, jak i w rodzinnych domach dziecka. Wnioski: Na podstawie przeprowadzonych badań można zauważyć poważne problemy związane z komunikacją werbalną. Zaburzenia, które najczęściej występują wśród dzieci, to opóźniony rozwój mowy i dyslalia.
 
REFERENCJE (15)
1.
Bochno, E. (2004). Rozmowa jako metoda oddziaływania wychowawczego. Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.
 
2.
Dołęga, Z. (2003). Promowanie rozwoju mowy w okresie dzieciństwa – prawidłowości rozwoju, diagnozowanie i profilaktyka. Kraków: Wydawnictwo UŚ.
 
3.
Dyer, L. (2006). Mowa dziecka. Warszawa: K.E.Liber.
 
4.
Grzesiuk, L. (1979). Style komunikacji interpersonalnej. Warszawa: Wydawnictwo UW.
 
5.
Harwas-Napierała, B. (2008). Komunikacja interpersonalna w rodzinie. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
 
6.
Kaczmarek, L. (1988). Nasze dziecko uczy się mowy. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie.
 
7.
Kądziołka, W. (2012). Dialog źródłem wychowania w rodzinie. Kraków: WAM.
 
8.
Minczakiewicz,   E. M. (1997). Mowa – rozwój – zaburzenia – terapia. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej.
 
9.
Sadowski, B. (2005). Budowa i czynność układu nerwowego z uwzględnieniem mechanizmów sterujących mową. W: T. Gałkowski, E. Szeląg, G. Jastrzębowska (red.), Podstawy neurologopedii. Opole: Wydawnictwo UO.
 
10.
Stankiewicz, J. (1999). Komunikowanie się w organizacji. Wrocław: Astrum.
 
11.
Śliwerski, B. (1998). Współczesne teorie i nurty wychowania Kraków: Oficyna Wydawnicza Impuls.
 
12.
Śnieżyński, M. (2001). Dialog edukacyjny. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej.
 
13.
Tarnowski, J. (1984). Wychowanie do pokoju z Bogiem i ludźmi. Poznań: Księgarnia Świętego Wojciecha.
 
14.
Watzlawick,  P., Bavelas,  J.B.,  Jackson, D.D. (1967). Pragmatics of Human Communication: A study of Interactional Patterns, Pathologies, and Paradoxes. Nowy Jork: W. W. Norton & Company.
 
15.
Wołosiuk, B. (2012). Diagnoza i wspomaganie rozwoju mowy dzieci sześcioletnich. W: Z. Palak, D. Chimicz, A. Pawlak (red.), Wielość obszarów we współczesnej pedagogice specjalnej. Lublin: Wydawnictwo UMCS.
 
eISSN:2300-5866
ISSN:2082-9019
Journals System - logo
Scroll to top