Wystąpienie dotyczy wizerunku rodziny wyłaniającego się z podręczników do języka polskiego przygotowanych dla uczniów gimnazjum. Trzeci etap edukacyjny został wybrany celowo, ponieważ wiąże się z ważnym stadium rozwojowym ucznia. To właśnie w okresie tzw. wczesnej adolescencji w sposób szczególnie intensywny młody człowiek kształtuje swoją tożsamość, uważnie obserwuje świat, a dzięki coraz wyraźniejszej autonomii moralnej krytycznie ocenia zachowania i postawy dorosłych. Z uwagi na wyraźnie deklarowany od czasu pierwszej reformy z 1999 roku formacyjny wymiar kształcenia polonistycznego w gimnazjum, należy założyć, że wykorzystywany przez autorów podręczników materiał literacki i kulturowy będzie służył przede wszystkim kreowaniu określonego wizerunku rodziny. Warto zatem sprawdzić, na ile obraz ten jest konstrukcją „modelową”, istotną w perspektywie autorskich koncepcji wychowawczych, a w jakim stopniu przystaje do współczesnych realiów życiowych doświadczanych na co dzień przez gimnazjalistę. Podnoszona tu kwestia wydaje się istotna, ponieważ narracja podręcznikowa stanowi tylko jedną z odmian docierającego do nastolatka dyskursu formacyjnego, a często nie jest to głos dla ucznia najważniejszy. Ostatecznym celem przeprowadzonego rozpoznania ma być nie próba rekonstrukcji funkcjonującego w dyskursie edukacyjnym wizerunku rodziny, ale odpowiedź na pytanie, na ile podręcznikowe kreacje przystają do współczesnych wyzwań cywilizacyjnych (przemiany kulturowe, obyczajowe, znacząca redukcja sfery prywatnej).