Cel: Celem badania była próba określenia wizerunku starości i osób starszych oraz ich miejsca w rodzinie. Metody: Za narzędzie posłużył autorski kwestionariusz ilościowo-jakościowy. Badanie przeprowadzono wśród młodzieży na poziomie szkoły podstawowej w środowisku wiejskim. Wyniki: Wyniki wskazują, że największy odsetek badanych kojarzy słowo „starość” z własnymi dziadkami, a główne wartości, za które ankietowana młodzież ceni i szanuje osoby starsze, są realizowane w środowisku rodzinnym i należą do nich ciepłe uczucia, dzielenie się mądrością życiową oraz pomoc w wychowywaniu wnuków. Podobnie jak wśród młodzieży w środowisku miejskim, wizerunek starości jest negatywny, natomiast deklarowane postawy wobec osób starszych prawie wyłącznie życzliwe, w znacznej mierze odnoszące się do starszych członków rodziny. Co ważne, głównym źródłem doświadczenia i wiedzy na temat starości dla zdecydowanej większości ankietowanych uczniów jest życie rodzinne, a także fakt, że mieszkali bądź wciąż mieszkają ze swoimi dziadkami. Wnioski: W związku z tym, to na rodzinie ciąży największa odpowiedzialność za kształtowanie wizerunku starości oraz postaw wobec osób starszych, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży.