Badania zrealizowane w okresie II RP udowadniają, że głównym powodem, dla którego rodziny nie były w stanie spełnić swych podstawowych zadań, była bieda. Niski poziom wykształcenia był kolejnym. Gdy już odkryto przyczyny tych zjawisk, możliwe stało się wypracowanie oraz podjęcie określonych działań poprzez nową, zaplanowaną i celową politykę społeczną. Wsparcie państwa, które z początku było głównie finansowe i niewystarczające, zostało zastąpione bardziej długofalowymi działaniami. Celem tych działań była poprawa jakości życia najbiedniejszych oraz przeciwdziałanie powstawaniu niechcianych potrzeb społecznych. Pojawiły się pewne nowe formy wsparcia socjalnego. Niektóre z nich nie były nigdy wcześniej realizowane albo stosowane rzadko. Wśród nich znalazły się: opieka zdrowotna, wsparcie psychologiczne oraz edukacja dzieci i dorosłych. Zakres tych działań nie był wystarczająco szeroki, aby zaspokoić wszystkie potrzeby społeczne. Z drugiej strony – biorąc pod uwagę liczbę problemów nowego kraju –osiągnięcia polityki społecznej tego okresu były znaczące.