Cel: Artykuł poświęcono problemom egzystencji warszawskich rodzin robotniczych dwudziestolecia międzywojennego. Celem niniejszego opracowania jest pokazanie warunków życia i ich wpływu na procesy socjalizacyjno-wychowawcze młodej generacji proletariatu. Analizowany materiał pochodzi z badań ankietowych przeprowadzonych przez Instytut Gospodarstwa Społecznego, opisujących sytuację stolicy w latach 20. i 30. XX wieku. Zebrane dane koncentrują się wokół zagadnień związanych z sytuacją społeczno-ekonomiczną warszawiaków. Wśród omawianych problemów funkcjonowania rodziny wybrano te bezpośrednio wpływające na wychowanie i socjalizację najmłodszych. Do najważniejszych należą: sytuacja mieszkaniowa, problemy żywieniowe, warunki higieniczne, kwestie edukacji i wykształcenia, życie społeczno-kulturalne oraz praca zarobkowa młodego pokolenia. Metody: W analizie pozyskanych materiałów wykorzystano metodę badań mikrohistorycznych, zastosowaną w odniesieniu do historii rodziny. Wyniki: W wyniku analiz stwierdzono, że realia życia warszawiaków w dwudziestoleciu międzywojennym były trudne. Transmisja norm i wartości w rodzinach robotniczych była znacząco determinowana przez warunki egzystencji. Status materialny rodziny wpływał na jej sytuację bytową: złe warunki mieszkaniowe oraz niewystarczająca ilość środków na zapewnienie pożywienia były codziennością większości robotniczych rodzin. Wnioski: Analiza materiałów źródłowych pozwala wnioskować iż w warszawskich rodzinach robotniczych: — niski poziom świadomości w zakresie przestrzegania zasad higieny przyczyniał się do szerzenia chorób w tym środowisku; — mimo powszechnego obowiązku szkolnego, wysoki odsetek dzieci i młodzieży nie uczęszczał do szkół, powiększając grono analfabetów; — zła sytuacja społeczno-ekonomiczna powodowała konieczność podejmowania pracy w bardzo młodym wieku, co było kolejnym problemem niosącym społeczne konsekwencje.