Znaczenie osobistych protohistorii w konstruowaniu projektów przyszłego życia
Więcej
Ukryj
1
Uniwersytet Wrocławski, Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych, Instytut Pedagogiki, Dawida 1, 50-527 Wrocław, Polska
Data nadesłania: 13-11-2023
Data ostatniej rewizji: 07-12-2023
Data akceptacji: 07-12-2023
Data publikacji online: 30-12-2023
Data publikacji: 30-12-2023
Autor do korespondencji
Violetta Drabik-Podgórna
Uniwersytet Wrocławski, Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych, Instytut Pedagogiki,
Dawida 1, 50-527 Wrocław, Polska
Wychowanie w Rodzinie 2023;30(3):291-312
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Cel. Niniejszy artykuł ma celu ukazanie znaczenia osobistych protohistorii w konstruowaniu projektów przyszłego życia osobistego i zawodowego. Protohistorie obejmują czas, który nie jest udokumentowany w żadnych źródłach pisanych rodziny. Są one wypełnione
niespełnionymi marzeniami i oczekiwaniami, zarówno wypowiedzianymi, jak i tymi niezwerbalizowanymi; obecnymi, choć nieuchwytnymi.
Materiały i metody. Główną metodą badawczą była analiza literatury przedmiotu, uzupełniona analizą fragmentów narracji studentek i studentów uczestniczących w warsztatach biograficznych w trakcie pracy dydaktycznej nad metodami arracyjnymi/biograficznymi
w ramach przedmiotu Poradnictwo edukacyjno-zawodowe i doradztwo karier. Wyniki. W opracowaniu zostały przedstawione wybrane ilustratywne przykłady osobistych protohistorii, jakie wyłoniły się w trakcie warsztatów biograficznych realizowanych na studiach magisterskich na specjalnościach Poradnictwo zawodowe i coaching kariery oraz Poradnictwo i pomoc psychopedagogiczna. Narracje studentów ujawniają znaczenie narracji osobistych i rodzinnych dla konstruowanych przez nich projektów przyszłego życia osobistego i zawodowego. Wnioski. Konstruowanie projektu przyszłego życia jest elementem szerszego procesu budowania tożsamości jednostek. Tożsamość ta jest wynikiem jednostkowych mediacji pomiędzy przeszłością, teraźniejszością i antycypowaną przyszłością. Ponieważ ludzkie życie jest opowieścią/narracją, zawiera odniesienie do wszystkich tych trzech temporalnych perspektyw. Co więcej, jednostkowa historia ma również swoją protohistorię, zawartą w wyobrażeniach i planach rodziców sprzed narodzenia dzieci i w ich oczekiwaniach wobec nich, która także
tworząc rodzinną narrację/opowieść, może wpływać na konstrukcje przyszłości.
REFERENCJE (33)
1.
Bańka, A. (2007). Psychologiczne doradztwo karier. Poznań: „Print-B”.
2.
Bourdieu, P., Passeron, J.C. (2011). Reprodukcja: Elementy teorii systemu nauczania. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
3.
Dubas, E., Gutowska, A. (red.). (2017). Czas i miejsca w biografii: Aspekty edukacyjne. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
4.
Dubas, E., Gutowska, A. (red.) (2019). Stałość i zmienność w biografii: Przełomy biograficzne. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
5.
Dubas, E., Słowik, A. (red.). (2020). W stulecie metody biograficznej: Refleksje i przykłady badań z perspektywy polsko-frankofońskiej. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
6.
Dubas, E., Stelmaszczyk, J. (red.) (2014). Biografie edukacyjne: Wybrane konteksty. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
7.
Dubas, E., Stelmaszczyk, J. (red.) (2015). Biografie i uczenie się. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
8.
Dubas, E., Świtalski, W. (red.) (2011a). Uczenie się z (własnej) biografii. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
9.
Dubas, E., Świtalski, W. (red.) (2011b). Uczenie się z biografii innych. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
10.
Dubas, E., Wąsiński, A., Słowik, A. (red.) (2021). Biografie rodzinne i uczenie się. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
11.
Drabik-Podgórna, V. (2015). Doradca, coach czy „architekt życia”?: O nowych zadaniach i kompetencjach w obszarze profesjonalnej pomocy. W: M. Piorunek (red.), Dymensje poradnictwa i wsparcia społecznego w perspektywie interdyscyplinarnej (ss. 95–110). Poznań: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza.
12.
Drabik-Podgórna, V. (2017). Using the dialogical concept of the „architecture of life space” in facilitating career adaptability, resilience and coping with transitions [Wykorzystanie dialogicznej koncepcji „architektury przestrzeni życia” w ułatwianiu adaptacyjności kariery, rezyliencji i radzenia sobie z tranzycjami]. W: K. Maree (red.), Psychology of career adaptability, employability and resilience (ss. 225–239). Cham: Springer International Publishing AG.
14.
Francequin, G., Descamp, O., Ferrand, N., Cuvillier, B. (2004). Pour une approche biographique en orientation: L’integration de histoire personnelle au choix de professsion [W kierunku podejścia biograficznego w poradnictwie: Integracja historii osobistej z wyborem zawodu]. Quebec: Editeur Septembre.
15.
Giddens, A. (2001). Nowoczesność i tożsamość: „Ja” i społeczeństwo w epoce późnej nowoczesności. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
16.
Guichard, J. (2018). Dialog konstruowania życia / Life Design: Nowa forma wspierających interwencji poradniczych. Studia Poradoznawcze, 7, 57–97. DOI: 10.34862/sp.2018.2.
17.
Guichard, J., Bangali, M., Cohen-Scali, V., Pouyaud, J., Robinet, M.L. (2017). Concevoir et orienter sa vie: Les dialogues de conseil en life design [Projektowanie i kierowanie swoim życiem: Dialogi poradnictwa konstruowania życia]. Paris: Editions Qui Plus Est.
18.
Kamińska, A. (2015). Simona: Opowieść o niezwyczajnym życiu Simony Kossak. Kraków: Wydawnictwo Literackie.
19.
Kępiński, A. (2014). Melancholia. Kraków: Wydawnictwo Literackie.
20.
Kossak, S. (2001). Saga Puszczy Białowieskiej. Warszawa: „Muza”.
21.
Kozłowski, J.K. (1998). Prehistoria, protohistoria, archeologia. W: P. Kaczanowski, J. K. Kozłowski (red.), Najdawniejsze dzieje ziem polskich (do VII w.) (ss. 9–34). Kraków: Fogra Oficyna Wydawnicza.
23.
Lasocińska, K. (2014). Autobiografia jako autokreacja: Twórcze aspekty myślenia autobiograficznego w edukacji dorosłych. W: E. Dubas, J. Stelmaszczyk (red.), Biografie edukacyjne: Wybrane konteksty (ss. 33–46). Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
24.
Ładyżyński, A. (2016). Family in terms of career and career through family [Rodzina jako kariera i kariera dzięki rodzinie]. W: J. Guichard, V. Drabik-Podgórna, M. Podgórny (red.), Counselling and dialogue for sustainable human development (ss. 92–99). Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek.
25.
Ładyżyński, A., Piotrowska, M., Kasprzak, M. (2017). Dom rodzinny w doświadczeniu (auto)biograficznym. Wrocław: Instytut Pedagogiki Uniwersytetu Wrocławskiego.
26.
Ouellet, R. (1972). Jean-Paul Sartre, L’Idiot de la famille (Gustave Flaubert de 1821 à 1857) Paris, Gallimard, T. I et II, 1971, 2136 p.; T. III, 1972, 667 p. [Jean-Paul Sartre, Idiota w rodzinie (Gustaw Flaubert w latach 1821–1857)]. Études Littéraires, 5(3), 519–527. DOI: 10.7202/500261ar.
27.
Pineau, G. (2021). Paradygmatyczne przejścia w tworzeniu koncepcji „doświadczeniowe uczenie się” z poradnictwem w tle. Studia Poradoznawcze, 10, 83–100. DOI: 10.34862/sp.2021.5.
30.
Sartre, J.P. (1988). L’Idiot de la famille: Gustave Flaubert de 1821 à 1857 [Idiota w rodzinie]. Paris: Edition Galimard.
31.
Szymczak, M. (red.) (1979). Słownik języka polskiego: L–P. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
32.
Turska, E. (2017). Dom rodzinny jako przestrzeń kształtowania tożsamości. W: A. Ładyżyński, M. Piotrowska, M. Kasprzak (red.), Dom rodzinny w doświadczeniu (auto)biograficznym (ss. 19–30). Wrocław: Instytut Pedagogiki Uniwersytetu Wrocławskiego.
33.
Zuchora, A. (2020). Zraniona i odrzucona Simona Kossak wybrała surowe życie w puszczy: Słynną biolożkę wspomina Joanna Kossak. Twój Styl. Pobrane 05.03.2024 z:
https://twojstyl.pl/artykul/si....