Związek Pracy Obywatelskiej Kobiet (1928–1939) był w okresie międzywojennym jedną z największych i najbardziej wpływowych sanacyjnych organizacji kobiecych w Polsce. W okresie swojego największego rozwoju liczył blisko 50 tysięcy członkiń. Prowadził działalność poprzez swoje Oddziały na terenie całego kraju. Ideowo-politycznie związany był z obozem sanacyjnym, tym samym głównym celem Związku było pogłębienie idei państwowotwórczej Józefa Piłsudskiego. W wymiarze politycznym ZPOK dążył do wprowadzenia w życie zasad prawdziwej demokracji przez szerzenie i pogłębianie idei państwowości polskiej oraz zapewnienie kobietom bezpośredniego wpływu na państwowe, społeczne, gospodarcze i kulturalne życie Polski. W wymiarze społecznym, zakładał i rozwijał szeroką działalność przez organizowanie i prowadzenie różnych instytucji opieki społecznej, instytucji edukacyjnych, wytwórni spółdzielczych, które miały m.in. wspomóc i wzmocnić rodzinę a poprzez nią – odrodzone Państwo. Do najważniejszych zadań ZPOK należało niesienie pomocy rodzinie; szczególnie matkom i dzieciom z rodzin bezrobotnych, ubogich, dotkniętych chorobami, alkoholizmem. Pomoc ta przybierało różnorodne formy. Związek zakładał i prowadził m.in. domy matki i dziecka, stacje opieki nad matką i dzieckiem, żłobki, dziecińce, przedszkola i ogródki jordanowskie, świetlice, kolonie i półkolonie, akcje dożywiania dzieci rodziców bezrobotnych, poradnie – prawne, medyczne, psychologiczne, pedagogiczne. Zabierał także głos w istotnych dla rodziny sprawach, zarówno wychowawczych, prawnych, ekonomicznych, jak i moralno-etycznych. Szeroka działalność Związku przyczyniła się do wzmocnienia pozycji rodziny w życiu społecznym, państwowym, moralnym i do poprawy bytu wielu rodzin w okresie międzywojennym.