Cel. Celem artykułu jest analiza kategorii nadziei, nieobecnej we współczesnym dyskursie pedagogicznym, a kluczowej i istotnej we współczesnym świecie, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę kontekst antropocenu – epoki, w której działalność człowieka wywiera dominujący wpływ na środowisko, klimat i inne systemy ziemi. Globalna katastrofa klimatyczna, wzrost nierówności społecznych, turbulencje świata i nieprzewidywalność przyszłości mają bezpośredni wpływ na zdrowie psychiczne i emocjonalne ludzi, co przyczynia się do poszukiwania przez nich wsparcia u doradców, terapeutów i edukatorów. Ważnym zadaniem specjalistów od pomagania staje się coraz częściej nie tylko rozwiązywanie potencjalnych problemów, lecz także budowanie świadomości ekologicznej i społecznej poprzez kultywowanie nadziei, która jest motorem napędowym jednostek i społeczności, ponieważ wspiera radzenie sobie z trudnościami i odbudowywanie sił do działania. Metody i materiały. Artykuł ma charakter metaanalizy i jest przeglądem wybranych podejść teoretycznych na podstawie literatury polskiej i światowej. Wyniki i wnioski. Nadzieja w poradnictwie i edukacji może odgrywać kluczową rolę zarówno w procesie wsparcia, jak i w samej dynamice relacji między doradcą a osobą szukającą pomocy, pomiędzy edukatorem a uczącym się, między dzieckiem a rodzicem, między wychowawcą a wychowankiem. Jest to jeden z najważniejszych zasobów, który pomaga przejść przez trudne momenty, dostrzec nowe możliwości i zmotywować się do pozytywnych zmian w życiu. Nadzieja nie jest zatem tylko abstrakcyjną ideą, ale praktycznym narzędziem, które pozwala na budowanie konstruktywnych celów i strategii poprzez motywowanie do działania, budowanie poczucia sensu, rozszerzanie perspektywy zmiany i wzmacnianie rezyliencji.