Wprowadzenie. Od kilku już lat zarówno w nauce, publicystyce, jak i w szeroko rozumianej opinii społecznej trwa dyskusja na temat fatalnego stanu psychiatrii dziecięcej w Polsce. Od początku mojej pracy zawodowej, zarówno naukowej, jak i praktyki pedagogicznej, czyli od dekady, niezmiennie towarzyszy mi hipoteza o niewydolności systemu wsparcia oraz opieki dzieci i młodzieży. Cel. W zaprezentowanym artykule przedstawione zostały założenia reformy ochrony zdrowia dzieci i młodzieży z perspektywy pedagogicznej, a zatem odwołujące się przede wszystkim do pracy opiekuńczo-wychowawczej w najbliższym środowisku potrzebujących. Perspektywę tę poprzedzono analizą obecnego stanu zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży. Elementem wyjściowym do omawiania założeń reformy była rekonstrukcja kategorii dobrostanu psychicznego jako ważnego elementu psychologii pozytywnej, która w sposób kompleksowy definiuje zdrowie psychiczne, będące stanem pożądanym w pracy z dziećmi i młodzieżą. Celem artykułu jest nie tylko podjęcie dyskusji nad założeniami reformy, lecz także weryfikacja funkcjonowania systemu ochrony zdrowia psychicznego na pierwszym poziomie referencyjnym, w fazie początkowej wdrażania reformy. Materiały i metody. Analiza literatury przedmiotu, przepisów prawnych oraz danych statystycznych i odwołanie ich do praktyki i doświadczeń własnych autorki. Wyniki. Z przeglądu literatury oraz najważniejszych danych statystycznych wynika, że dobrostan psychiczny młodych decyduje o ich prawidłowym rozwoju, za który odpowiadają najważniejsze środowiska socjalizacyjne: rodzina, grupa rówieśnicza, szkoła, a także miejsca pomocy i wsparcia. Wnioski. Kluczowa w ochronie zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży powinna stać się profi laktyka oparta na budowaniu programów wzmacniających kompetencje, które rozumiane są jako wymiary dobrostanu psychicznego, oraz dalsze reformowanie ochrony zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży.