Rok 2008 przyniósł pewną zmianę w polskim systemie oświaty. Od tego roku w wielu gimnazjach we Wrocławiu rozpoczęto wprowadzanie innowacji pedagogicznej – tutoringu. Propozycja ta miała wspierać tradycyjny model wychowania w szkole, poprzez stworzenie warunków do zaistnienia indywidualnej relacji nauczyciela–opiekuna z uczniem. Tutoring, jak dotąd, w mniejszym bądź większym stopniu zaistniał w kilkuset szkołach w Polsce. Jego implementacja zwykle wiązała się ze zmianą organizacji pracy szkoły, a także poprawą jakości kontaktów uczniów z nauczycielami. Ta sytuacja nie mogłaby mieć jednak miejsca bez wiedzy rodziców i bez ich zgody. W jakim stopniu tutoring może jednak zyskać ich aprobatę? Czy metoda ta niesie ze sobą korzyści, które mogą być cenne dla polskich rodzin? Czy obecność tutora może być odbierana jako szansa a może zagrożenie? Czy tutoring może być odpowiedzią szkoły na problemy, które dotykają współczesne rodziny? Poprzez prezentowany artykuł jego autorka ma nadzieję pokazać, iż metoda tutoringu, wdrażana w szkołach staje się interesującą przestrzenią do badań nad relacjami szkoły z rodzicami. Swoje rozważania odnosi do prowadzonych przez siebie badań nad rozwojem tutoringu w polskim systemie oświaty.